31 may 2011

I love galego

   Aquí está. A idea de facer un lipdub para o fomento do uso da lingua galega naceulles aos nosos alumnos de 1º ESO despois de visionar o xa famoso "Galegando" do I.E.S. Pintor Colmeiro (http://youtu.be/X9ctjGe5iAQ). A verdade é que o verdadeiro artífice, deseñador e coreográfo  foi Marcos García Fernández, alumno de 1º ESO A, quen logrou entusiasmar aos compañeiros para levar a cabo esta pequena, pero agarimosa, contribución para plasmar o noso amor pola lingua galega.
Por unanimidade, esta versión foi a que máis gustou. Noraboa a todos e todas!!! 
Xa vedes que nas vosas mans tendes todo un mundo por construír.... e ademais, que ben o pasamos con estas actividades! non si?







30 may 2011

Coñece o noso instituto e as zonas termais de Ourense

Esta presentación foi realizada para que o alumnado e profesorado do C.P.I de Mondariz (Pontevedra) coñeza o noso instituto e os lugares de importancia que lles imos ensinar no II Intercambio lingüístico-cultural que mantemos os dous centros de ensino. O tema do termalismo tócanos moi de cerca aos dous e ese vínculo vese reforzado coas visitas aos respectivos centros. Con esta presentación coñeceredes mellor as zonas termais de Ourense e da provincia. Agardo que vos guste!

25 may 2011

Obradoiro de encadernación

O club de lectura e a profesora de matemáticas, Marosa Vázquez, realizaron un obradoiro de encadernación. O traballo foi moi interesante e o resultado, espectacular. Noraboa a todos!




























18 may 2011

ARREDOR DE LOIS PEREIRO

VÍDEO QUE RECOLLE A MONTAXE TEATRAL REALIZADA POR ALUMNADO DE 1º E 2º ESO SOBRE A FIGURA DO HOMENAXEADO NO DÍA DAS LETRAS GALEGAS 2011





REPARTO:
RÁPER: MARCOS GARCÍA FERNÁNDEZ, de 1º ESO A
ALUMNO 1: RODRIGO TORRES CAMBRONERO, de 1º ESO A
ALUMNO 2: IAGO SOUSA RODRÍGUEZ, de 1º ESO B
AMIGA DE LOIS: AINOHA QUINTAS GÓMEZ, de 1º ESO B.

RECITADORES por orde de aparición, todos de 2º ESO B
NOA  LÓPEZ MARCHANTE recita Mala sorte.
CRISTINA REGUERA GÓMEZ, recita III, namorado outra vez.
ALBA Mª FREIRE  MONTES recita  Presentimento.
JUANMA FUENTES MACÍA,  recita Degradación.
JUAN LAMAS CASAL  recita Poema para P. ós trinta e un anos camiño do ceo.
IAGO FERNÁNDEZ SIERRA recita VII. Vendo eses dous ollos latexantes.
ALBA Mª FREIRE MONTES recita Poderíano escoller como epitafio.


GUIÓN: Paloma Losada Romero.

DIRECCIÓN: Begoña Calvo Álvarez.



EDLG e Club de Lectura
Letras Galegas 2011







11 may 2011

AS TERMAS DE OURENSE

Os alumnos e alumnas de 1º ESO A fixeron esta pequena teatralización para o intercambio lingüístico-cultural co CPI de Mondariz (Pontevedra)



A que o fixeron moi ben? Bravo por estas iniciativas!!!!

2 may 2011

LOIS PEREIRO

            É un autor de culto, representante da eclosión creativa dos anos 80 e da contracultura. Dise del que nas letras galegas constitúe unha liña de intensidade vital e de formas contemporáneas. A súa obra é vangardista, universal e tamén dramática, pero con moito alento. Lois Pereiro invoca aos bos espíritos, ás marabillas, á rebeldía e á xenerosidade.
            Lois Pereiro naceu en Monforte de Lemos (Lugo) en 1958. Con dezasete anos marcha a Madrid para cursar estudos en Políticas que abandona logo para introducirse na informática e nos idiomas. En Madrid inicia a súa traxectoria literaria na revista experimental Loia xunto cun grupo de universitarios galegos como Manuel Rivas e Fermín Bouza e da que só se coñecen catro números (o último é de 1978). Nesta publicación apareceron algúns dos poemas do escritor monfortino que posteriormente se incluirán no seu libro Poemas para unha loia (1996), no que tamén se inclúe o ensaio “Modesta proposición para renunciar a facer xirar a rida hidráulica dunha cíclica historia universal da infamia” que fora dado a coñecer a través das páxinas da revista Luzes de Galiza.
            Xa de regreso en Galicia, Pereiro forma parte do Grupo de Amor e Desamor que editou dous libros con ese mesmo título. Pereiro figura, pois, nas antoloxías colectivas De amor e desamor (1984) e De amor e desamor II (1985) nas que tamén aparecen outros poetas de tendencias moi diversas pero que compartían inquedanzas culturais. Á iniciativa deste mesmo grupo débese tamén o mantemento da revista Luzes de Galicia onde, ademáis do mencionado ensaio, viron a luz os oito primeiros capítulos da súa novela inconclusa Náufragos do paradiso.
            En Galicia Lois Pereiro compaxina profesionalmente o labor poético coa tradución e a  redacción de guións televisivos.
            Aínda que publicou poemas e artigos en varias revistas culturais, non foi ata 1991 que aparece a primeira das súas dúas únicas obras publicadas en vida: Poemas 1981/1991 (1992). Tres anos máis tarde edítase Poesía última de amor e enfermidade (1995). Os dous poemarios son duras e espidas obras nas que se fan patentes as pegadas expresionistas, as referencias á literatura xermánica e a certos trazos da contracultura.
            Lois Pereiro falece enfermo en A Coruña en 1996. Aparecen póstumos: Poemas para unha loia (1997), recopilación da súa primeira poesía que inclúe o ensaio Modesta proposición para renunciar a facer xirar a roda hidráulica dunha cíclica historia universal da infamia; e a novela inconclusa Náufragos do paradiso, publicada en Luzes de Galiza.
Obra en galego:
Poemas : 1981-1991. (1992). Edicións Positivas, S.L..
Poesía última de amor e enfermidade.1992-1995. (1995) Edicións Positivas, S.L..
Poemas para unha loia. (1997).  Espiral Maior. 

1 may 2011

AS NOSAS AVOAS

¿Mellor? ¿Peor? Desde logo, máis ecolóxico.

A FESTA DOS MAIOS

   A Festa dos Maios é unha festa popular de orixes ancestrais. Esta celebración primaveral xeralmente facíase coincidir co primeiro domingo do devandito mes e tiña antigamente connotacións rituais totémicas á divindade primaveral ou ás árbores.  Chámanse Maios tanto á celebración desta festa coma ás representacións que se fan nelas.

Esta festa é común en moitos países de Europa onde existen variantes similares da mesma festividade.

     As orixes
            Os historiadores non conseguen pórse de acordo á hora de datar a orixe dos maios. Hai quen a sitúa no Paleolítico, momento no que xorden os cultos agrarios, como hai quen a sitúa no Neolítico, co nacemento da agricultura. O que si queda claro é que os maios xurdiron sempre ligados ao medio agrícola e á necesidade de crear un ritual para o crecemento das colleitas e da súa protección contra calquera tipo de mal (ben unha peste, ben un "mal de ollo").
            O Cristianismo asimilou multitude de festas pagás que se profesaban con anterioridade á súa implantación en festas relixiosas, e esta é un claro exemplo diso: a maioría das devanditas festas pagás pasaron a ser festas en honor á Virxe María.
Así é como a festa da chegada da primavera e adoración á Terra, pasaría a ser unha festa de adoración á deusa Maia en tempo romano e posteriormente foi modificada como variante de exaltación relixiosa, coa introdución da veneración á Virxe María.
            Cada primeiro de maio (segundo a tradición cristiá a data chega até o día 3) a vexetación sae á rúa en forma de "maio", unha construción de diferentes formas feita con elementos vexetais, en función da zona na que se elabora, e que pode ser enxebre ou artístico. Soen usarse carrizas, laranxas, millo, flores, carqueixas, urces, carrabouxos e moita imaxinación. Con eles preténdese arredar das colleitas  pestes, virus e males. Os "maios" xestáronse para invocar o crecemento das plantas cultivadas e para protexelas de posibles ameazas naturais, coma os ratos, toupas... ou os sobrenaturais, as sempre temidas meigas que cos seus poderes poden botar un "mal de ollo" á colleita. Aínda que os maios comezaron sendo festas propiamente vexetais e adornadas con pequenas construcións, co paso dos anos foron incorporando bailes e coplas con carácter satíricocompletando o sentido popular da festa. Estas coplas facían relevancia a calquera feito social que acontecese no último ano, criticando ou satirizando certas persoas ou institucións do lugar. As coplas eran recitadas por unha persoa desde dentro do propio maio, e a xente que estaba fóra replicaba coas mesmas verbas. Coas coplas acontece igual que coas formas e os materiais de construción dos propios maios, hai moitas estruturas, figuras e variantes. O que si é igual en toda Galicia é a relación que hai entre os maios e os nenos, que son os protagonistas destas festas.

Os Maios máis populares son:


Maio figurativo:
Especie de monumento feito de táboas e cuberto de mofo que se decora con flores, follas e ramos verdes.


Maio humano:
Neste caso é representado por un rapaz, en ocasións disfrazado dalgún personaxe popular (en caso de ser unha rapaza, vestida de branco) que é o xefe do grupo e se adorna con flores, espadanas, herbas aromáticas,e cun pau na man.

Maias:
Nenas e rapazas vestidas de branco, con coroas e arcos de flores que cantan os maios facendo ofrendas a algún santo.


Árbore de Maio:

Nalgúns lugares de Galicia colócase na praza principal unha árbore, a máis alta que poidan conseguir os rapaces.
Maio tradicional